Ik schreef de pianostukken in Episodes tijdens een periode van afzondering, na een ingrijpende ervaring waarbij ik met succes een reanimatie uitvoerde. Deze gebeurtenis deed mijn overtuigingen over leven en dood wankelen. Het was een tijd van stilte en inkeer.

De stukken uit Episodes zijn gecomponeerd met de gedachte dat het idee dat de mens ‘speciaal’ zou zijn ongeldig is. Wij zijn als dieren en vertonen in veel opzichten vergelijkbaar gedrag. Deze eenvoudige observatie kreeg voor mij een diepe betekenis, die ik niet kon uitwerken met cognitieve middelen zoals woorden of beelden. Gelukkig kon ik dit idee wel in muziek tot uitdrukking brengen.

Een ander aspect van deze muziekstukken is dat ik, na eerder gewerkt te hebben met willekeur en elektronische muziek, mij nu volledig richtte op componeren op gehoor voor akoestische instrumenten, waarbij ik digitale instrumenten en muziektheorie bewust vermeed.